วันอังคารที่ 19 มีนาคม พ.ศ. 2556

74: ยุคพระศรีอาริย์

ยุคพระศรีอาริย์

หลังยุคมิคสัญญี
ครั้งหนึ่ง  สมเด็จพระศรีศากยมุนีโคตมพุทธเจ้า  เสด็จยับยั้งอาศัยใกล้กรุงสาวัตถีมหานคร  เมื่อสมเด็จพระชินวรผู้ทรงญาณสำราญพระอิริยาบถ  เข้าพรรษาอยู่ในบุพพาราม  อันพระวิสาขาสร้างถวายสิ้น ๒๗ โกฏิ
ครั้งนั้น  พระองค์ทรงปรารถนาซึ่งพระอชิตะเถระ  ผู่หน่อบรมพุทธางกูรอริยเมตไตรยเจ้า  ให้เป็นเหตุพระโลกเชษฐ์จึงตรัสเป็นพระธรรมเทศนา สำแดงซึ่งพระโพธิสัตว์ทั้ง ๑๐ องค์  อันมาตรัสเป็นองค์สมเด็จพระพุทธเจ้าในอนาคตกาลฯ
สมเด็จพระศรีศากยมุนีโคตมสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงตรัสพระสัทธรรมเทศนาแก่พระสารึบุตรเถระเจ้า  ในอดีตชาติแห่งพระศรีอาริยเมตไตรย
“ดูก่อนสารีบุตร  ฝ่ายชนทั้งหลายผู้มีบุญมีวาสนา มีปัญญามาก  ครั้นทราบข่าวว่า เมื่อถึงวันนั้น คืนนั้น เวลานั้น จะเกิดการรบพุ่งฆ่ากันฟันกัน ต่างก็พากันหลบหนีไปซุกซ่อนตัวตามถ้ำ  ตามหุบเขา  โดยลำพังผู้เดียว  เมื่อพ้น ๗  วันล่วงไปแล้ว  เหล่าทุรชนทั้งหลายได้ฆ่ากันล้มหายตายจากกันไปหมดแล้ว  ผู้มีบุญวาสนาก็จะออกจากที่หลบซ่อน  เมื่อต่างได้เห็นหน้ากัน  ต่างก็สวมกอดซึ่งกันและกันเกิดความสงสารรักใคร่กันเป็นอันมาก เข้าสวมสอดกอดรัดร้องไห้กันไปมาบังเกิดความเมตตากรุณากันมากขึ้น  ต่างก็ปรึกษาหารือกันว่า
“ดูก่อนชาวเราทั้งหลายเอ๋ย  ความพินาศที่เกิดขึ้นกับมนุษย์โลกในครั้งนี้  เพราะเหตุด้วยผู้คนทั้งหลายมัวเมาประมาท  ประกอบแต่อกุศลกรรม  ทำบาปกรรมชั่วหยาบช้าหาความเมตตาปราณีต่อกันและกันได้ อิโตปัฏฐายะ จำเดิมแต่นี้ไป  ชาวเราทั้งหลาย  จงหมั่นประกอบแต่กุศลกรรม งดเว้นจากการฆ่าสัตว์ ลักทรัพย์ ประพฤติผิดในกาม กล่าวมุสาวาท ดื่มสุราเมรัย และงดเว้นจากอภิชฌา  พยาบาทมิจฉาทิฏฐิเถิด”

มนุษย์กลับมารักษาศีล

“ดูกรภิกษุทั้งหลาย  ลำดับนั้น  สัตว์เหล่านั้นจักมีความคิดอย่างนี้ว่า  พวกเราถึงความสิ้นญาติอย่างใหญ่เห็นปานนี้  เหตุเพราะสมาทานธรรมที่เป็นอกุศล
อย่ากระนั้นเลย  เราควรทำกุศล  ควรทำกุศลอะไร  เราควรงดเว้นปาณาติบาต  ควรสมาทานกุศลธรรมนี้แล้วประพฤติเพราะเหตุสมาทานกุศลธรรม เขาจักเจริญด้วยอายุบ้าง  จักเจริญด้วยวรรณะบ้าง
เมื่อเขาเจริญด้วยอายุบ้าง  เจริญด้วยวรรณะบ้าง  บุตรของมนุษย์ทั้งหลาย  ที่มีอายุ ๑๐ ปี  จักมีอายุถึง ๒๐ ปี”
“ดูกรภิกษุทั้งหลาย  ลำดับนั้น  สัตว์เหล่านั้นจักมีความคิดอย่างนี้ว่า  เราเจริญด้วยด้วยอายุบ้าง  เจริญด้วยวรรณะบ้างเพราะเหตุที่สมาทานกุศลธรรม
อย่ากระนั้นเลย  พวกเราควรทำกุศลยิ่งๆ ขึ้นไป  ควรทำกุศลอะไร  เราควรงดเว้นจากการเมสุมิจฉาจาร  ควรงดเว้นจากปิสุณาวาจา  ควรงดเว้นจากผรุสวาจา ควรงดเว้นจากสัมผัปปลาปะ  ควรละซึ่งอภิชฌา  ควรละพยาบาทควรละมิจฉาทิฐิ ควรละเว้นซึ่งธรราม ๓ ประการ  คือ อธรรมราคะ (กำหนัดในฐานะอันไม่ชอบธรรม)  วิสมโลภ (ความโลภไม่เลือก) มิจฉาธรรม (ความกำหนัดด้วยอำนาจความพอใจผิดธรรมดา)
อย่ากระนั้นเลยพวกเราควรปฏิบัติชอบในมารดา  ควรปฏิบัติชอบในสมณะ ควรปฏิบัติชอบในพราหมณ์  ควรประพฤติอ่อนน้อมต่อท่านผู้ใหญ่ในตระกูล  ควรสมาทานกุศลธรรมนี้แล้วประพฤติ  เขาเหล่านั้นจักปฏิบัติชอบในมารดา ปฏิบัติชอบในบิดา ปฏิบัติชอบในสมณะ ปฏิบัติชอบในพราหมณ์  ประพฤติอ่อนน้อมต่อท่านผู้ใหญ่ในตระกูล จักสมาทานกุศลธรรมนี้แล้วประพฤติ”

มนุษย์มีอายุ  ๘๐,๐๐๐ ปี
“ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  เหตุที่สามาทานกุศลธรรมเหล่านั้นเขาเหล่านั้นจักเจริญด้วยอายุบ้าง  เจริญด้วยวรรณะบ้าง  เมื่อเขาเหล่านั้นเจริญด้วยอายุบ้าง เจริญด้วยวรรณะบ้าง
   บุตรของคนอายุ     ๒๐ ปี         จักมีอายุเจริญถึง     ๔๐  ปี
   บุตรของคนอายุ     ๔๐ ปี         จักมีอายุเจริญถึง     ๘๐  ปี
   บุตรของคนอายุ     ๘๐ ปี         จักมีอายุถึง         ๑๖๐  ปี
   บุตรของคนอายุ    ๑๖๐ ปี         จักมีอายุถึง         ๓๒๐ ปี
   บุตรของคนอายุ    ๓๒๐ ปี         จักมีอายุถึง         ๖๔๐ ปี
   บุตรของคนอายุ    ๖๔๐ ปี         จักมีอายุถึง       ๒,๐๐๐ ปี
   บุตรของคนอายุ ๒,๐๐๐ ปี          จักมีอายุถึง      ๔,๐๐๐ ปี
   บุตรของคนอายุ ๔,๐๐๐ ปี          จักมีอายุถึง      ๘,๐๐๐ ปี
   บุตรของคนอายุ ๘,๐๐๐ ปี          จักมีอายุถึง     ๒๐,๐๐๐ ปี
   บุตรของคนอายุ๒๐,๐๐๐ปี           จักมีอายุถึง    ๔๐,๐๐๐ ปี
   บุตรของคนอายุ๔๐,๐๐๐ปี           จักมีอายุถึง    ๘๐,๐๐๐ ปี”

มนุษย์มีโภคสมบัติเป็นทิพย์

ในสมัยนั้น  ฝนตกทุกกึ่งเดือน  คือ ถึง ๑๕  วัน  ฝนตกคราวหนึ่ง  เมื่อฝนจะตกในมัชฌิมยาม  ยังพื้นแผ่นดินให้ชุ่มชื้นน่ารื่นรมย์  ประชาชนต่างก็มั่งคั่งร่ำรวย  อุดมสมบูรณ์ด้วยโภคทรัพย์  มีแม่น้ำใหญ่ไหลขึ้นทางฟากหนึ่งมีน้ำอันเต็มเปี่ยมเสมอฝั่งตั้งอยู่เป็นนิตยกาล  บรรดาพฤกษาชาติต่างก็ผลิตออกผลตามฤดูกาลเสมอเป็นนิรันดร์  ทั้งบ้านเรือนนิคมก็มิได้ตั้งอยู่ไกลกัน  ตั้งอยู่เพียรระยะไก่บินถึง  อันตรายจากโจรผู้ร้ายก็หามี  ชีวิตมนุษย์ต่างมีความสมบูรณ์พูนสุขเป็นอย่างดี  ด้วยเครื่องอุปโภคบริโภค  ตลอดทั้งแก้ว แหวน เงิน ทอง สามีและภรรยาต่างก็อยู่กินกันอย่างมีความสุข  ต่างถนอมน้ำใจซึ่งกันและกันมิได้มีการทะเลาะวิวาททำร้ายกันเลย
เวลานั้นหญิงชายทั้งหลาย  ต่างก็พากันเสวยโภคสมบัติอันเป็นทิพย์ไม่ต้องทำไร่ ทำนา ทำสวน ทำมาค้าขายแต่ประการใด  หญิงทั้งหลายมิต้องทอหูกปั่นฝ้าย  จะนุ่งห่มผ้าสไบล้วนเป็นทิพย์ เหล่าเสนาราชอำมาตย์ก็ย่อมตั้งอยู่ในทศพิธราชธรรม มิฉ้อราษฎร์เบียดเบียนประชาชนให้เดือดร้อนแม้แต่เล็กน้อย  มีความเอ็นดูเมตตากรุณาเป็นอย่างดี สรรพสัตว์ เช่น งูกับพังพอน  แมวกับหนู
เสือกับกวาง  ต่างก็มีไมตรีจิตกัน มิได้ประทุษร้ายกัน

มนุษย์ล้วนมีศีล

มนุษย์ในกาลนั้นล้วนแต่ตั้งอยู่ในศีลธรรม  เลี้ยงชีพด้วยอาหารอันเป็นทิพย์  มีความมั่งมีศรีสุขสนุกสนานสำราญใจ  พื้นแผ่นดินราบเรียบดุจหน้ากลองชัยเภรี  ปราศจากตอเสี้ยนหนามที่จะทำเป็นบาดแผล  มนุษย์ทุกรูปนามต่างล้วนใสสะอาดงดงามคนวิกล  วิกาล บ้าใบ้ บอด หนวก เสียแขนขา  มิได้มีปรากฏเลยเมื่อชนทั้งหลายแลเห็นกันแลกันก็มีแต่ความเมตตาปราณี รักใคร่กัน ประสบแต่ความสุข นิราศทุกข์ นิราศทุกข์ นิราศโรค นิราศโศก นิราศภัย

ยุคพระศรีอาริย์

“ดูกรภิกษุทั้งหลาย  ในเมื่อมนุษย์มีอายุ ๘๐,๐๐๐ ปี  พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงพระนามว่า “เมตไตรย์”  จักเสด็จขึ้นในโลกพระองค์เป็นอรหันต์  ตรัสรู้เองโดยชอบ  ถึงพร้อมด้วยวิชชาและจรณะ เสร็จไปดีแล้ว  ทรงรู้แจ้งโลก  เป็นผู้เบิกบานแล้ว  เป็นผู้จำแนกพระธรรม  เหมือนตถาคตอุบัติขึ้นในโลกในบัดนี้

พระผู้พระภาคพระนามว่าเมตไตรยพระองค์นั้น  จักทำโลกนี้พร้อมด้วยเทวโลก  มารโลก พรหมโลก  ให้แจ้งชัดด้วยพระปัญญาอันยิ่งด้วยพระองค์เองแล้ว  ทรงสอนหมู่สัตว์  พร้อมทั้งสมณะ  พราหมณ์  เทวดาและมนุษย์ให้รู้ตาม  เหมือนตถาคตในบัดนี้

พระผู้มีพระภาคเจ้าพระนามเมตไตรยพระองค์นั้น  จักทรงแสดงธรรม  งามในเบื้องต้น งามในที่สุด  ทรงประกาศพรหมจรรย์  พร้อมทั้งอรรถ  พร้อมทั้งพยัญชนะ  บริสุทธิ์บริบูรณ์สิ้นเชิงเหมือนตถาคตในบัดนี้”
ในกาลบัดนั้นแล คือ “ยุคพระศรีอาริย์”  เป็นยุคที่ “นาถเทวเทพบุตร”  หรือ สมเด็จพระบรมโพธิสัตว์พระศรีอริยเมตไตรยเจ้า  ซึ่งได้ทรงบำเพ็ญบารมี ๓๐ ทัศ  มาแล้วถึง  ๘๐  อสงไขยแสนมหากัลป์  รับอารธนานิมนต์แห่งเหล่าเทพยดาทั้งหลาย  ก็จะจุติจากสวรรค์ชั้นดุสิต  ลงมาปฏิสนธิในครรภ์แห่ง นางพราหมณวดี  ภรรยาแห่ง สุตพราหมณ์  มหาปุโรหิตผู้ใหญ่ของ สมเด็จพระเจ้าสังขจักร  กษัตริย์แห่งกรุงพาราณสี  ที่เปลี่ยนนามเป็น  เกตุมมะดี  ในวันบัณณสี  อุโบสถ  เพ็ญเดือน ๘  ขึ้น ๑๕ ค่ำ  เวลาปัจจุสมัยใกล้รุ่ง  พร้อมด้วยอัศจรรย์ทั้งหลาย ๑๒ ประการ เทพยดาพากันกระทำสักการบูชาดังห่าฝน  ตกลงในกลางอากาศแล้วก็มีปรางค์ปราสาททั้ง ๓ ผุดขึ้นมา  เพื่อจะให้เป็นที่สำราญแห่งพระบรมโพธิสัตว์เจ้า  ประสาท ๑ ชื่อว่า ศิริวัฒนะ ปราสาท ๑ ชื่อว่า สิทธัตถะ ปราสาท ๑ ชื่อว่า จันทกะ

ปรางค์ปราสาททั้ง ๓ นี้ เป็นที่จำเริญพระศิริสวัสดิมงคลควรจะให้สำเร็จประโยชน์ในทุกประการ  ปรากฏงามดังดวงจันทร์หอมฟุ้งด้วยกลิ่นอันหอมมิรู้ขาด  เดียรดาษด้วยนางนาฏพระสนมประมาณ ๗ แสน  สมเด็จพระอัครมเหสีแห่งสมเด็จพระศรีอาริยเมตไตรยบรมโพธิสัตว์เจ้าพระนามว่า  พระจันทมุขี  เป็นประธานแห่งนางบริวารทั้ง ๗ แสน มีพระราชโอรสองค์ ๑ ทรงพระนามว่า พราหมณ์วัฒนกุมาร

ทรงเสด็จออกผนวช

ครั้นเมื่อ  สมเด็จพระบรมโพธิสัตว์พระศรีอริยเมตไตรยเจ้ามหาบุรุษ  ทรงพระเกษมสำราญอยู่ในประสาททั้ง ๓ ควรแก่ฤดูนิยมดังนี้  จนกระทั่งพระองค์มีพระชนม์ได้ ๘๐,๐๐๐ ปี  ได้ทรงเสด็จขึ้นสู่รถแก้วอันเป็นทิพย์วิมาน เสด็จไปประพาสอุทยาน  ได้ทอดพระเนตรเห็นซึ่งนิมิต ๔ ประการ อันเป็น “เทวทูต”  ได้แก่ ทารกแรกเกิด  คนแก่ คนเจ็บป่วย และคนตาย ยังธรรมสังเวชให้เกิดขื้นกับพระองค์  จนพระองค์มีพระทัยน้อมไปในทางบรรพชาและพิจารณาเห็นเพศสมณะเป็นอารมณ์
ในเวลานั้นปรางค์ปราสาทแก้วทั้ง ๓  ที่มีพระราชโอรสและเหล่าบริวาร ๗ แสนอาศัย  ก็ลอยขึ้นสู่อากาศ  ประดุจพญาหงส์ทองบินไปในเวหา  ฝ่ายเทวดาทั้งหลายในหมื่นโลกจักรวาลก็ชวนกันถือเครื่องสักการบูชา  ต่างเหมาะกันมากระทำสักการบูชาพระบรมโพธิสัตว์ในอากาศอย่างเนืองแน่นเป็นอเนกอนันต์  ฝ่ายบรรดาท้าวพระยายมมหากษัตริย์ทั้ง ๘  หมื่น ๔  พันพระนคร และชาวนิคมชนบททั้งหลายก็ชวนกันมากระทำสักการบูชาด้วยดอกไม้และของหอม  เดียรดาษไปทั่วทั้งชมพูทวีป  แม้เหล่าพวกอสูรทั้งหลายก็เข้าพิทักษ์รักษาปรางค์ปราสาทแก้ว  ข้างฝ่ายพระยานาคราชกระทำสักการบูชาด้วยแก้วมณี  พระยาสุวรรณราชปักษ์ทำสักการบูชาด้วยแก้วอันเป็นเครื่องประดับตน  พระยาคนธรรพ์ทั้งหลายกระทำสักการบูชาด้วยเครื่องทิพย์ดุริยางค์และฟ้อนรำ
ครั้นเมื่อ  สมเด็จพระบรมโพธิสัตว์พระศรีอริยเมตไตรยเจ้ามหาบุรุษเสด็จออกบรรพชา  เหล่า เทพยดา อินทร์ พรหม ยม ยักษ์  และมนุษย์ นาค ครุฑ คนธรรพ์ทั้งหลาย  กระทำสักการบูชาพระยาบรมจักรพรรดิราชาธิราชพร้อมด้วยสาวสนมทั้งปวง  เหล่าโยธาหารหมู่จตุรงค์องค์พยุหะเสนาอเนกอีกนับมิได้  ก็เสด็จไปยังที่ใกล้แห่งสมเด็จพระบรมโพธิสัตว์

ครั้งนั้น  มหาชนทั้งหลายที่มีความปรารถนาจะบรรพชาก็ลอยขึ้นมาในอากาศกับพระบรมโพธิสัตว์เจ้า  ด้วยเดชานุภาพแห่งพระบรมจักรและอานุภาพพระศรีอาริยเมตไตรยบรมโพธิสัตว์
ครั้น  พระบรมโพธิสัตว์เสด็จถึงควงไม้พระศรีมหาโพธิ์คือไม้กากะทิงแล้ว  ปรางค์ปราสาทแก้วก็เลื่อนลอยลงจากอากาศใกล้ในที่ปริมณฑลไม้มหาโพธิ์  ข้างท้าวมหาพรหมก็เชิญพานผ้ากาสาวพัสตร์กับเครื่องบริขารทั้ง ๘  น้อมเข้าไปถวายสมเด็จพระบรมโพธิสัตว์  แล้วพระองค์จึงชักเอาพระแสงดาบแก้วตัดพระเกศเกล้าให้ขาด  แล้วทรงโยนขึ้นไปบนอากาศ  ทรงถือเครื่องบรรพชาทั้ง๘  ประการ ทรงเพศบรรพชาเสร็จแล้ว  ส่วนเหล่าบริวารทั้งหลายต่างชวนกันบรรพชาตามเสด็จพระโพธิสัตว์เจ้าเป็นอันมาก

ทรงสำเร็จพระปรมาภิเษกสัมโพธิญาณ

“ดูก่อนสารีบุตร  พระศรีอาริยเมตไตรยบรมโพธิสัตว์เจ้า ทรงกระทำความเพียรอยู่ใกล้พระศรีมหาโพธิ์(ไม่กากะทิง)  สิ้น ๗ วัน  เมื่อเวลาเย็นพระองค์ก็เสด็จเข้าสู่ควงไม้พระมหาโพธิ์  ขึ้นทรงนั่งเหนือรัตนอปราชิตบัลลังก์พระที่นั่งแก้ว  ปฐมยามพระองค์ทรงระลึกเห็นประจักษ์แจ้งถึงพระบุพชาติของพระองค์โดยลำดับ ด้วยอำนาจแห่งบุพเพนิวาสนุสติญาณ  ครั้นล่วงเข้าสู่มัชฌิมยามทรงเห็นซึ่งจุติ – ปฏิสนธิแห่งสรรพสัตว์ทั้งหลาย  ด้วยอำนาจแห่งทิพย์จักษุญาณ  ปัจฉิมยามพระองค์ทรงพิจารณาปฏิจจสมุปบาททรงตรัสรู้แจ้งห่วงโซ่แห่งการเกิดดับ  ทรงรู้แจ้งอริยสัจสี่ประการ

ลำดับนั้น พระองค์ทรงสำเร็จแก่พระปรมาภิเษกสัมโพธิญาณเป็นพระอรหันต์สัมมาสัมพุทธเจ้าพระนามว่า  สมเด็จพระศรีอาริยเมตไตรยสัมมาสัมพุทธเจ้า  ปรากฏพระพุทธคุณทั่วโลกธาตุ  มีพระอัครสาวกเบื้องขวา  นามว่า อโสกเถระ  พระอัครสาวกเบื้องซ้าย นามว่า สุพรหมเทวะเถระ  พระสีหะเถระเป็นพุทธอุปฐาก  อัครสาวิกา ชื่อว่า สมนาภิกษุณี  ปทุมาภิกษุณี  อุบาสก
พุทธอุปฐากอีก ๒ คน คือ สุทัตตคฤหบดี ๑  สังฆคฤหบดีคน ๑  และอุบาสิกาเป็นพุทธอุปฐากอีก ๒ คน คือ ยศปวดีอุบาสิกาคน ๑ สังฆอุบาสิกาคน ๑”

ดูกรสารีบุตร  สมเด็จพระศรีอาริยเมตไตรยพุทธเจ้าทรงโปรดมนุษย์ทั้งหลายนับแสนโกฏิ  ให้ได้ดื่มกินซึ่งน้ำอมฤตรส  คือ พระสัทธรรม  เห็นซึ่งพระนิพพาน  อันมิได้รู้แก่  รู้ตาย  อันเป็นธรรมาภิสมัย  ให้บังเกิดมีแก่ฝูงเทพยดาและเหล่ามนุษย์ทั้งหลายได้ตรัสรู้อริยมรรคอริผลหาประมาณมิได้”
(พระอนาคตวงศ์  กัณฑ์ที่ ๑)

73: เราไม่ประมาท ได้ตั้งใจทำคุณงามความดีแล้ว ตายมันจะไปทุกข์รึ?

เราไม่ประมาท ได้ตั้งใจทำคุณงามความดีแล้ว ตายมันจะไปทุกข์รึ?

ไปอยู่ที่ใดนั่นมันจะตายเสีย เราตั้งใจแล้ว เราตั้งสัตย์อธิษฐานแล้ว ยังไงมันก็จะให้เป็นชาติสุดท้ายในชาตินี้

การเกิดของเรานี่ เป็นหรือไม่เป็นก็ตาม เราจะทำความเพียรอยู่นั่นแหละ มันจะตายก็เทียวไปเทียวมาอยู่นี่ ทำมันอยู่นั่นแหละจนตาย ถ้ายังไม่พ้นทุกข์

ก้อนนี้ก้อนตาย เกิดมาก็มาพากันตายเสีย แบกทุกข์อยู่อย่างเรานี่ เข้าป่าเข้าดงไปซื่อ ๆ เกิดมามีแต่ตายเท่านั้นแหละ

เราไม่ประมาท ได้ตั้งใจทำคุณงามความดีแล้ว ตายมันจะไปทุกข์รึ?

อย่าทำบาปทำชั่ว อย่าเห็นแก่ปากแก่ท้อง อย่าเห็นแก่หลับแก่นอน

เราสร้างความดีใส่ตนไว้ ความทุกข์ยากลำบากบ่มี ความสบายใจก็แม่นเราสร้างให้ตน. 


งานทุกอย่างทางโลกล้วนแล้วแต่ไม่มีวันสิ้นสุด
ไม่เหมือนกับงานทางธรรมที่มีวันสิ้นสุด

เมื่อใดที่เราปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรมแล้ว บารมีของเราเต็มบริบูรณ์แล้ว
เมื่อนั้นเราจะเข้าถึงความพ้นทุกข์อย่างแท้จริง คือพระนิพพาน.

72: คนจะก้าวล่วงทุกข์ได้เพราะวิริยะความเพียร

คนจะก้าวล่วงทุกข์ได้เพราะวิริยะความเพียร



คนจะก้าวล่วงทุกข์ได้เพราะวิริยะความเพียร

เพียรทำทุกสิ่งทุกอย่าง ความดีความงามทุกสิ่งทุกอย่างควรทำความเพียร ชื่อว่าคนไม่ประมาท

ผู้ที่ข้ามมหานรก พ้นสมมติได้ ก็เพราะไม่เป็นผู้ประมาทในคุณงามความดี ทางบุญทางกุศล

คนประมาทมันมักทำบาปทำกรรมใส่ตน คนประมาทชีวิตจะยาวร้อยปีก็ตาม ก็เหมือนกันกับคนตายแล้ว

คนไม่ประมาทชีวิตเขาจะเป็นอยู่วันเดียว ก็ยังดีกว่าผู้ประมาทเป็นอยู่ร้อยปี นั่นประเสริฐกว่า. 


งานทุกอย่างทางโลกล้วนแล้วแต่ไม่มีวันสิ้นสุด
ไม่เหมือนกับงานทางธรรมที่มีวันสิ้นสุด

เมื่อใดที่เราปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรมแล้ว บารมีของเราเต็มบริบูรณ์แล้ว
เมื่อนั้นเราจะเข้าถึงความพ้นทุกข์อย่างแท้จริง คือพระนิพพาน.

71: อย่าไปเอาความเศร้าหมองมาใส่ตน

อย่าไปเอาความเศร้าหมองมาใส่ตน

พุทโธ คือ ผู้รู้ รู้ว่าใจตนบริสุทธิ์ผุดผ่อง ใจบริสุทธิ์ก็ศีลบริสุทธิ์ ตัวเป็นผู้ดำเนิน ศีลเป็นประธาน ผู้ใดทำบาปทำกรรม ทำให้ใจของตนเศร้าหมอง หาโทษใส่ตน นักปราชญ์ว่าคนโง่คนยาก มันเกิดจากตน

ตนบริสุทธิ์ ตนดีอยู่ ไปเอาความเศร้าหมอง เอาความร้ายมาใส่ตน เข้ามาเผาตน ตนเผาตน ก็แม่นใจเผาใจ

แล้วก็แล้วกันไป อดีตล่วงไปแล้ว มันล่วงมาแล้ว อย่าไปเอามาเป็นอารมณ์ให้ใจเศร้าหมองทำไม

อนาคตยังมาไม่ถึง อย่าไปคิดมัน ให้มันมาเจอก่อนจึงคิด

ให้พิจารณาปัจจุบัน พิจารณาให้เห็นว่ามันไม่พ้นความตาย แล้วรีบทำบำเพ็ญภาวนา ให้ศีล ให้สมาธิ ให้ปัญญาเกิดขึ้น

ความชั่วที่เก็บมาให้มันเผาจิต ต้องเปิดออกปัดออก เอาแต่ความดีเข้ามาสู่ดวงจิตดวงใจของตน ให้ใจเบิกบาน ใจร่าเริง ให้ใจกว้างอย่าให้ใจแคบ.

70: อย่าไปเพ่งโทษคนอื่น ให้เพ่งดูตน

อย่าไปเพ่งโทษคนอื่น ให้เพ่งดูตน

ละบาปอกุศล สัพพะ ปาปัสสะ อะกะระณัง เพียรละบาปทั้งหลายทั้งปวงในสันดาน
กุสะลัสสูปะสัมปะทา ตั้งใจทำความดีให้บริบูรณ์ ไม่ขาดตกบกพร่อง
อันนี้แหละพระพุทธเจ้าว่า ทำกุศลให้ถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาท

สะจิตตะปะริโยทะปะนัง เป็นผู้มีสติสัมปชัญญะ ฝึกฝนใจของตน
สั่งสอนใจของตน อย่าไปเพ่งโทษคนอื่น ให้เพ่งดูตน
คนอื่นเขาดีก็ดีเขา เขาชั่วก็ชั่วเขา จิตใจของเราเป็นอย่างไร
มัวแต่เพ่งโทษคนอื่นอยู่ มัวดูคนอื่นอยู่ มันเป็นบาปเป็นกรรม

ชำระจิตใจของตนให้บริสุทธิ์ผุดผ่อง.

69: คติธรรมมุทิตาสักการะ


คติธรรมมุทิตาสักการะ 2-3 กุมภาพันธุ์ พ.ศ. 2556
ณ พุทธสถานภูดานไห ต.กุดหว้า อ.กุฉินารายณ์ จ.กาฬสินธุ์
โดย องค์พ่อแม่ครูอาจารย์ พ.สุรเตโช


ภูดานไหคติธรรมมุทิตาสักการะ

เราจะทำตัวเหมือนโคลนตม
ให้บัวทั้งหลายได้เจริญเติบโต
โผล่พ้นน้ำ พร้อมเบ่งบาน
ให้ผู้คนนำไป บูชาพระ


พ.สุรเตโช
2 ก.พ. 56


คนทั้งหลาย อยากเป็นแต่บัวที่เบ่งบาน
จนมองข้ามโคลนตม แต่คนทั้งหลายกลับลืมว่า
ถ้าไม่มีโคลนตม ดอกบัวจะเกิดและเบ่งบาน
ได้อย่างไร ท่านทั้งหลายเอ๋ย


พ.สุรเตโช
2 ก.พ. 56

68: มงคล ๓๘ ประการ มงคลที่ ๑๑.การบำรุงบิดามารดา


๏ คนที่หา ได้ยาก มากไฉน
เพราะว่าใน โลกนี้ มีเพียงสอง
คือพ่อแม่ เกิดเกล้า เหล่าลูกต้อง
ตอบสนอง พระคุณ ได้บุญแรง

ท่านว่าพ่อแม่นั้นเปรียบได้เป็นทั้ง ครูของลูก เทวดาของลูก พรหมของลูก และอรหันต์ของลูก ความหมายโดยละเอียดมีดังต่อไปนี้คือ
๑. ที่ว่าเป็นครูของลูก เพราะว่าท่านได้คอยอบรมสั่งสอนลูก เป็นคนแรกก่อนคนอื่นใดในโลก
๒. ที่ว่าเป็นเทวดาของลูก เพราะว่าท่านจะคอยปกป้อง คุ้มครอง เลี้ยงดู ประคบประหงมมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก บำรุงให้เติบใหญ่เป็นอย่างดี ไม่ให้เกิดอันตรายต่อลูกในทุกด้าน
๓. ที่ว่าเป็นพรหมของลูก เพราะว่าท่านมีพรหมวิหาร ๔ นั่นก็คือ 
- มีเมตตา หมายถึงความเอ็นดู ความปรารถนาดีต่อลูกในทุกๆด้าน ไม่มีที่สิ้นสุด 
- มีกรุณา หมายถึงให้ความกรุณาต่อลูก ลูกอยากได้อะไรก็หามาให้ลูก ให้การศึกษาเล่าเรียน ส่งเสียเท่าที่มีความสามารถจะให้ได้ 
- มีมุทิตา หมายถึงความรักที่ยอมสละได้แม้ชีวิตของตัวเองเพื่อลูก ยอมเสียสละได้ทุกอย่าง
- มีอุเบกขา หมายถึงการวางเฉย ไม่ถือโกรธเมื่อลูกประมาท ซน ทำผิดพลาดเพราะความไร้เดียงสา หรือเพราะความไม่รู้
๔. ที่ว่าเป็นอรหันต์ของลูก เพราะว่าท่านมีคุณธรรม ๔ ประการอันได้แก่
- เป็นผู้มีอุปการะคุณต่อลูก คืออุปการะเลี้ยงดูมาด้วยความเหนื่อยยาก กว่าจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่
- เป็นผู้มีพระเดชพระคุณต่อลูก คือให้ความอบอุ่นเลี้ยงดู ปกป้องจากภยันตรายต่างๆ นานา
- เป็นเนื้อนาบุญของลูก คือลูกเป็นส่วนหนึ่งของกรรมดีที่พ่อแม่ได้ทำไว้ และเป็นผู้รับผลบุญ ที่พ่อแม่ได้สร้างไว้แล้วทางตรง
- เป็นอาหุไนยบุคคล คือเป็นเหมือนพระที่ควรแก่การเคารพนับถือและรับของบูชา เพื่อเทอดทูนไว้เป็นแบบอย่าง

การทดแทนพระคุณบิดามารดาท่านสามารถทำได้ดังนี้
ระหว่างเมื่อท่านยังมีชีวิตอยู่ ก็เลี้ยงดูท่านเป็นการตอบแทน ช่วยเหลือเป็นธุระเรื่องการงานให้ท่าน ดำรงวงศ์ตระกูลให้สืบไปไม่ทำเรื่องเสื่อมเสีย 
รวมทั้งประพฤติตนให้ควรแก่การเป็นสืบทอดมรดกจากท่าน ครั้นเมื่อท่านล่วงลับไปแล้ว ก็ทำบุญอุทิศกุศลให้ท่าน 

ส่วนการเป็นลูกกตัญญูต่อพ่อแม่ในคำสอนของพระพุทธเจ้าท่านกล่าวว่าไว้ดังนี้
๑. ถ้าท่านยังไม่มีศรัทธา ให้ท่านถึงพร้อมด้วยศรัทธา คือพยายามให้ท่านมีความศรัทธาในพระพุทธศาสนา เชื่อในเรื่องการทำดี
๒. ถ้าท่านยังไม่มีศีล ให้ท่านถึงพร้อมด้วยศีล คือพยายามให้ท่านเป็นผู้รักษาศีล ๕ ให้ได้
๓. ถ้าท่านเป็นคนตระหนี่ ให้ท่านถึงพร้อมด้วยการให้ทาน คือพยายามให้ท่านรู้จักการให้ด้วยเมตตาโดยไม่หวังผลตอบแทน
๔. ถ้าท่านยังไม่ทำสมาธิภาวนา ให้ท่านถึงพร้อมด้วยปัญญา คือพยายามให้ท่านหัดนั่งทำสมาธิภาวนาให้ได้

ที่มา : ๑๑ การบำรุงบิดามารดา